Over temperamentvol tuften en kleiner werken, met Sarah Savoy van 'Softside Workshop' Nederland

Over temperamentvol tuften en kleiner werken, met Sarah Savoy van 'Softside Workshop'

Door Thalia Stopa - redacteur, schrijver van kunst, bier, eten en cultuur.

Alle foto's door Rebecca Scherman.

De overvloed aan creativiteit en energie van de lokale kunstenaar en eigenaar van de Much & Little-boetiek in Main Street, Sarah Savoy, is benijdenswaardig. Haar nieuwste project, Softside Workshop, is een verkenning van textiel – van levendige, abstracte karpetten tot speelse en mosachtige wandkleden – en een serieuze Scout Mag-verliefdheid.

Savoy toont haar Softside Workshop-stukken op Bespoke Market in Squamish, van 28 tot en met 30 april. We raden zeker een reis aan om Softside – samen met tientallen andere getalenteerde lokale artiesten en makers – te bekijken tijdens dit lente-evenement, als je ermee kunt swingen. Tot die tijd kunt u wat meer te weten komen over de textuur- en kleurrijke wereld van Savoy's creatie door ons hieronder te verdiepen in ons nieuwe interview met haar:

Vertel me eerst eens over je eerste ervaring met het tuften van tapijten: hoe kwam je op het idee om dit als hobby/creatieve uitlaatklep te gaan doen? Wat inspireerde je om uiteindelijk 'Bubba', je pneumatische tuftpistool, op te pakken en naar een hoger niveau te tillen?

Ik zag er een artikel over in het tijdschrift Dwell dat meteen iets in mij losmaakte – ik wist dat ik het moest onderzoeken. Het leek meerdere interesses van mij te combineren: textiel, tekenen, kleur, textuur en werken met mijn handen. Na veel online onderzoek te hebben gedaan, kocht ik een startset en wat wol, en toen ging ik naar de races! Het tuften van tapijten gebeurt met een naald die garen door een rugstof schiet met een elektrisch snel tuftpistool. Uiteindelijk kreeg ik mijn pneumatische pistool omdat ik de textuur van sommige van mijn wandkleden wilde opschalen. De andere tuftpistolen zijn beperkt tot kortere poolhoogtes – wat geweldig is voor vloerkleden, maar ik wilde echt stukken maken met een hoge textuur, een beetje pluizig en knoestig, dus pakte ik het pneumatische pistool en noemde hem Bubba.

Hoewel je voltooide stukken enigszins willekeurig, intuïtief en diepgeworteld lijken, gaat er uiteraard ook behoorlijk wat conceptualisering, planning en werk in zitten. Vertel me alstublieft over uw proces, van begin (inspiratie) tot eind, en hoe uw tijd tussen elke stap is verdeeld.

Omdat ik gewoon een visueel persoon ben die op pad is in de wereld, heb ik het gevoel dat er geen gebrek is aan dingen die mij kunnen inspireren. De natuur is altijd een grote inspiratiebron. Ik hou ook van design en architectuur uit het midden van de eeuw. Ik maak voortdurend foto's met mijn telefoon om kleuren, texturen, vormen en schaduwen te documenteren. Een ontwerp begint altijd met een doodle op mijn iPad; Ik verfijn het en begin dan met kleuren te spelen, blokkeer ze en probeer ze te matchen met mijn garenkleuren. Zodra ik tevreden ben met een ontwerp, projecteer ik de afbeelding op de stof die over mijn frame is gespannen en trek ik deze over. Nu komt het eigenlijke tuftgedeelte dat vrij eenvoudig kan zijn (bijvoorbeeld als ik een vloerkleed maak dat maar één poolhoogte heeft), of behoorlijk ingewikkeld (een muurstuk dat veel verschillende texturen en poolhoogtes heeft, zoals mijn West Coast-serie). Nadat het stuk getuft is, lijm ik de achterkant vast met tapijtlijm en laat het minimaal 24 uur drogen. Dan kan ik het van het frame afsnijden, de randen afwerken en, indien nodig, steun-/montagemateriaal aanbrengen.

Nu je dit al een tijdje doet, hoe lang duurt het voordat je een stuk hebt voltooid?

De tijd die nodig is om een ​​stuk te maken, varieert enorm. Als het een vloerkleed is met een relatief eenvoudig ontwerp, kan het tuften ongeveer zes uur duren. Als het een ruig muurstuk is waaraan ik met de hand stiksels heb toegevoegd, kan het me meer dan 15 uur kosten, omdat ik onderweg ook texturen aan het ontwerpen en creëren ben. Mijn grootste stuk duurde ongeveer 40 uur omdat er zoveel details waren en ik bleef toevoegen/bewerken.

Waar/hoe vind/maak je de tijd voor Soft Side Workshop, terwijl je nog steeds een succesvolle Main Street-boetiek (Much & Little) runt? Wat is jouw geheim?

Ik hou ervan om bezig te zijn en ik hou ervan om vloerkleden te maken, dus op de een of andere manier slaag ik erin tijd te creëren. Ik heb de neiging om een ​​aantal dagen na het eten en in het weekend als een gek te tutten, en dan wat vrije tijd te nemen. Het hebben van een tienerkind dat ouder en behoorlijk onafhankelijk is, heeft voor mij veel flexibiliteit geopend; als mijn zoon nog klein was en veel structuur nodig had, zou het een grotere uitdaging zijn. Maar eerlijk gezegd, om het allemaal in te passen, moet er meestal nog iets anders glijden... Mijn huis is behoorlijk rommelig.

Ongeacht hoeveel tijd je daadwerkelijk aan een individueel project besteedt, elk van je stukken lijkt een unieke persoonlijkheid/verhaal te hebben dat je voor ze hebt bedacht. Aan welke ben je vooral gehecht en wat is hun verhaal?

Ja, ik heb het gevoel dat ik niet echt een 'kenmerkende' stijl heb, behalve het feit dat alles abstract is. Ik ontwerp eigenlijk op een geïmproviseerd, intuïtief niveau. Op sommige dagen gaat het om grafische kleuren en strakke lijnen; Op andere dagen gaat het meer om het opbouwen van textuur met meer genuanceerde kleurverschuivingen. Dan spring ik heen en weer tussen de twee – het moet de Tweeling in mij zijn. Ik voel me behoorlijk gehecht aan de tapijten met abstracte klodders en lijnwerk erin, en aan de ruige wandkleden met franjes. Misschien omdat ze uit een meer persoonlijke, kwetsbare plek kwamen, en het tekenen ervan heel automatisch en instinctief was. Ze zijn een beetje ongewoon en ongebruikelijk, een beetje als onbegrepen wezens... in zekere zin underdogs. Ik steun altijd de underdogs.

Wanneer besloot je “het snoer door te snijden” en te beginnen met het verkopen van je stukken? Is het moeilijk om ze los te laten? Hoe weet je dat ze naar het 'juiste' huis gaan (als dat voor jou al een overweging is) en aan hun volgende levensfase beginnen, weg van hun schepper?

Ik besloot ze te verkopen zodra ik er een paar had waar ik esthetisch tevreden mee was – er was VEEL vallen en opstaan. Nu kan ik niet stoppen met het maken ervan en moeten ze ergens heen. Het kan een beetje moeilijk zijn om ze los te laten, omdat ik er veel hart in steek, dus ik heb liever dat ze terechtkomen bij iemand die een band met ze voelt. Ik veronderstel dat dat in ieder geval is hoe kunst werkt. Ik wil ze niet kostbaar laten klinken, maar het is altijd leuk om te weten dat iets waar je veel tijd en aandacht in hebt gestoken, terechtkomt in een huis waar het gewaardeerd zal worden, in tegenstelling tot een vaste stylist die het gebruikt als een attribuut. Maar over het algemeen denk ik dat het loslaten van dingen en de door jou waargenomen uitkomst waarschijnlijk een goede levensvaardigheid is.

Wat vind je zo leuk aan de Squamish Bespoke Market? Waarom zouden mensen eropuit gaan en jouw handgemaakte creaties (en die van anderen) met eigen ogen zien?

Ik ben erg enthousiast over de opkomende markt. Ik heb het gevoel dat Bespoke hard werkt aan het creëren van een gemeenschap onder verkopers en shoppers. Ik heb heel weinig markten bezocht, maar ik vind het leuk waar ze over gaan en dat het een samengesteld evenement is. Omdat u rechtstreeks bij de bron koopt, zijn markten een geweldige manier om de verbinding tussen koper en maker te verdiepen, in tegenstelling tot een anonieme winkelervaring waarbij u geen vragen kunt stellen over het product of het proces.

Waarom zou iemand vooral in vezelkunst investeren?

Waarom investeren in vezelkunst? Waarom niet?! Iets tekstueels en tastbaars aan de muur hangen is een goede manier om je kunstcollectie te variëren en om interesse en karakter aan een ruimte toe te voegen.